Το καλό να λέγεται!!!

Πρόσφατα έψαχνα για ένα συγκεκριμένο μελισσοκομικό βιβλίο. Οι ελπίδες μου είχαν σωθεί καθώς όπου και αν είχα ψάξει είχε εξαντληθεί. Ακόμα και το διαδίκτυο δεν με βοήθησε αρκετά. Εκανα μια τελευταία προσπάθεια δίνοντας τόπο στην οργή αλλά και στην τύχη μου που καμία φορά κλείνει τα μάτια της σε απεγνωσμένες, ύστατες προσπάθειες.

Πληκτρολόγησα τον τίτλο του βιβλίου στο google... Τα αποτελέσματα κατά χιλιάδες,σχεδόν όμοια με τις προηγούμενες φορές της αναζήτησης... Καμιά ελπίδα ξανά. Η μπάρα κυλούσε βαριεστημένα σχεδόν παρά τη θέληση της. Ώσπου κάποια στιγμή το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε μια μελισσοκομική επιχείρηση της βορείου Ελλάδος.

Σκάλισα λίγο τα προϊόντα στην ιστοσελίδα, πεπεισμένος πως το βιβλίο που έψαχνα σίγουρα δεν υπήρχε. Άντε να σου κάνω τη χάρη ψιθύρισα με τη συνοδεία του χαρακτηριστικού κλικ καθώς το μισοσκόταδο και το φως της οθόνης πάλευαν να κυριαρχήσουν στο δωμάτιο.

Τα βιβλία εμφανίστηκαν μπροστά μου σαν αναδυόμενες πόλεις ξεχασμένες από τους ανθρώπους και το χρόνο. Και κάπου εκεί, κάπου στο τέλος εμφανίστηκε το βιβλίο περιμένοντας να γαργαλίσω το εικονίδιο και να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μου. Ακούστηκε ξανά ένα κλικ. Το βιβλίο υπήρχε!!!

Ωραία το βρήκαμε το βιβλίο είπα σχεδόν φωναχτά από τη χαρά μου. Ο γιόκας μου στο διπλανό δωμάτιο ακούγοντας με, σάλεψε μέσα στα ζεστά του σκεπάσματα ενοχλημένος από το αποτέλεσμα της πολύμηνης αναζήτησης μου αφήνοντας ένα μικρό μουρμουρητό δυσαρέσκειας. Η ώρα είχε πάει σχεδόν 2.00 π.μ. και από την έξαρση δεν μου κολλούσε ύπνος.

Το βρήκαμε, το βρήκαμε... “Το πολύτιμο μου” όπως είχε γράψει και ο Τόλκιν, ο συγγραφέας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μέσα στην απερίγραπτη χαρά μου μαζί με το βιβλίο που με ενδιέφερε βρήκα και ένα ενημερωτικό φυλλάδιο που πρόσφατα κυκλοφόρησε το οποίο ήθελα για το αρχείο μου εικ.1

εικ.1

Να μην παραλείψω να σας πω πως το εν λόγω κατάστημα κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ. Το μυαλό μου είχε αφυδατωθεί από την αγωνιώδη προσπάθεια... Τελικά μετά από κόπο το ανέσυρα από τον ερημοποιημένο ωκεανό του εγκεφάλου μου που είχα συναντήσει το όνομα Σουάνη...

Είχα στο αρχείο μου έναν τιμοκατάλογο μελισσοκομικών προϊόντων του 1976!!! εικ.2

εικ.2

-->

Σημείωσα τα τηλέφωνα του καταστήματος σε ένα πρόχειρο χαρτάκι και τα βιβλία που με ενδιέφεραν και πήγα κατευθείαν για ύπνο. ´Ίσως να ήταν ο πιο γλυκός ύπνος που έκανα το τελευταίο διάστημα...

Το επόμενο πρωί μίλησα με την κα Βασιλική, την ιδιοκτήτρια και παράγγειλα τα βιβλία.

Τελικά η τύχη μου χαμογέλασε επιδεικνύοντας τα κατάλευκα της δόντια!´Ήμουν χαρούμενος και περίμενα πως και πως για να παραλάβω το δέμα από τη φιλάδελφη Σαλλονίκη.

Το τηλέφωνο μου χτυπούσε μανιασμένα. Μου ήρθε να το πιάσω και να το πετάξω από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου όπου διέμενα στα Χανιά για επαγγελματικούς λόγους. Ήταν αργά το απόγευμα και ο Μορφέας είχε κάνει καλά τη δουλειά του. Απρόθυμα σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και απάντησα στο κινητό. Στην άλλη γραμμή ακουγόταν μια γυναικεία φωνή, φιλική απροσδιόριστα γνώριμη...

-Είμαι η κυρία Σουάνη, τι κάνετε; 

-Καλά, καλά... αποκρίθηκα προσπαθώντας να αναδυθώ από το βαθύ μου ταξίδι στη χώρα του ύπνου.

-Ξέρετε το βιβλίο που μου παραγγείλατε δυστυχώς έπαψε να το εκδίδει ο εκδότης. Μια μικρή παύση για το ζύγισμα αντιδράσεων. Μικρή παύση και από την δική μου πλευρά.

-Δυστυχώς επίσης, μην συνεχίζετε σκέφτηκα μέχρι που θα φτάσει αυτή η μαχαιριά; - με πληροφόρησαν πως δεν πρόκειται να επανεκδοθεί στο μέλλον. Λυπάμαι, ακούστηκε να λέει η γυναικεία φωνή χαμηλόφωνα, σχεδόν άψυχα... Εγώ να δείτε πόσο λυπάμαι πήγα να απαντήσω αλλά η σιωπή μου έπνιξε κάθε αντίδραση μου.

-Δυστυχώς τελικά κατάφερα να ψελλίσω. Δυστυχώς... Θα σας πείραζε αν ακύρωνα την παραγγελία και για το ενημερωτικό φυλλάδιο; Η βαθιά μου απογοήτευση επανήλθε χωρίς να έχει τύψεις. Αν είχε μιλιά θα άκουγες το χαιρέκακο γέλιο της.

-Σαφώς και δεν πειράζει, μην ανησυχείτε γι' αυτό.

Εγώ όμως ανησυχούσα. Δεν μου αρέσει να ακυρώνω παραγγελίες. Της ζήτησα να δεχτεί την ειλικρινή μου συγγνώμη και μάλλον τη δέχτηκε επαναλαμβάνοντας μου να μην ανησυχώ σχεδόν σε φιλικό τόνο.

Δύο εβδομάδες αργότερα επιστρέφοντας ένα μεσημέρι από τη δουλειά, κοντοστάθηκα μπροστά στα κουτιά αλληλογραφίας που έχουμε στην πολυκατοικία όπου μένω. Έψαξα την αλληλογραφία μου και βρήκα ένα γράμμα από τη Θεσ/νικη... Γράμμα από την εταιρία Μελισσοκομικά Σουάνη.

Σαν το μικρό παιδί που μόλις βρήκε το δώρο του κάτω από το δέντρο των Χριστουγέννων έσκισα το φάκελο, με μανία. Μέσα περιείχε το μικρό ενημερωτικό φυλλάδιο που πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει στην αγορά. Το μικρό εκείνο έντυπο της ακυρωμένης παραγγελίας. Ένιωσα περίεργα, πολύ περίεργα. Χρόνια είχα να νιώσω έτσι. Παρόλο που ακύρωσα την παραγγελία, η κα Σουάνη μου έστειλε το ενημερωτικό φυλλάδιο. Μπήκε στον κόπο να ξοδευτεί, δεν έχει σημασία το αντίτιμο, μπήκε στον κόπο να πάει στο ταχυδρομείο... για να στείλει ένα γράμμα... Δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένη... ίσα - ίσα την υποχρέωση τώρα την είχα εγώ.

Την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί σήκωσα το τηλέφωνο μου και επικοινώνησα μαζί τους. Η υποχρέωση μου ήταν μεγάλη. Το λιγότερο που μπορούσα να πω ήταν ένα ευχαριστώ. Απάντησε ο σύζυγος της. Ένας ευγενικότατος κύριος, χαμηλών τόνων... Του ζήτησα να μεταφέρει τις ευχαριστίες μου στη σύζυγό του... Κλείσαμε το τηλέφωνο ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον.

Σπάνια συναντάς τέτοιες κινήσεις και ιδιαίτερα στις μέρες που διανύουμε. Το καλό να λέγεται! Η διαφοροποίηση από τη μάζα μας κάνει να ξεχωρίζουμε...

Επίλογος:
Ο σκοπός της παρούσας ανάρτησης δεν είναι για διαφημιστικούς λόγους. Ο λόγος που έκανα αυτή την ανάρτηση ήταν κυρίως για να ευχαριστήσω την κα Σουάνη και τον σύζυγό της. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω...