Και ενώ οι αρμόδιοι φορείς κρατούν μια παγερή, σχεδόν αδιάφορη στάση επί του θέματος, πόσοι μελισσοκόμοι, επαγγελματίες και μη θα πρέπει να ενώσουν τη φωνή τους και να διεκδικήσουν το αυτονόητο;
Καθώς οι αγρότες παρατάσσουν τα τρακτέρ τους και τις φωνές τους απαιτώντας δίκαια αντιμετώπιση, ας μου επιτραπεί σε αυτό το σημείο να δανειστώ μια φωτογραφία του 1975 που πρωτοεμφανίστηκε στο τεύχος 187 του περιοδικού «Μέλισσα» του Γιώργου Σελλιανάκη. Ο τίτλος επίσης της παρούσας ανάρτησης είναι δανεισμένος από άρθρο του Γ. Σελλιανάκη για το ίδιο θέμα.
Τριάντα στον αριθμό μελισσοκόμοι που διαμαρτυρήθηκαν για την καταστροφή 17.000 μελισσιών από φυτοφάρμακα. Οι τριάντα απεργοί πείνας καθισμένοι στο απέναντι πεζούλι του Υπουργείου Γεωργίας διεκδίκησαν με αξιώσεις την αποζημίωση των μελισσιών τους από την καταστροφή. Χωρίς κορώνες, με τα πλακάτ τους μόνο, χωρίς τραμπουκισμούς, τσαμπουκάδες και ψευτοφουσκωτούς.
Ήταν τριάντα αυτόνομοι μελισσοκόμοι από την Αργολίδα που τα μελίσσια τους θανατώθηκαν από τα φυτοφάρμακα των γεωργών του Αργολικού κάμπου.
Η κοινοπραξία (Μελισσοκομική) του Γ. Σελλιανάκη παρενέβη ύστερα από πρόσκληση του τότε Υπουργού Γεωργίας Ιπποκράτη Ιορδάνογλου, να πάρει θέσει και να τοποθετηθεί για το ζήτημα. Έτσι κι έγινε παραδίδοντας στο γραφείο του Υπουργού ένα έγγραφο με τις τοποθετήσεις της Κοινοπραξίας.
Την ίδια μέρα που πραγματοποιήθηκε η απεργία έλαβε και τέλος από τον ίδιο τον Υπουργό, δίνοντας την αποζημίωση στους μελισσοκόμους. Αυτή ήταν η πρώτη απεργία μελισσοκόμων στην Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι... Αν το 1975 χρειάστηκαν τριάντα στόματα για να ανατρέψουν -έστω και πρόσκαιρα ειν’ αλήθεια- μια πρακτική, γιατί το 2013 σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, χιλιάδες στόματα δεν μπορούν να ανατρέψουν την αυτονόητη καταστροφή της μελισσοκομίας από παντός είδους φυτοφάρμακα; Και μην μου πείτε πως δεν υπάρχει ισχυρή βούληση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου