Είχα
γράψει παλαιότερα για τα μέλια που έβρισκα συσκευασμένα στα ξενοδοχεία και τα
οποία δεν έχουν ελληνική ταυτότητα ή με κάποιον άλλον τρόπο βαφτίζονταν ορθόδοξα
ελληνικά με αν-ορθόδοξο τρόπο.
Τι
γίνεται όμως με τα μέλια στα ξενοδοχεία που είναι χύμα; Και δεν μιλάω μόνο για
ξενοδοχεία μικρής κατηγορίας αλλά και για πολυτελή αλλά και υπερπολυτελή!
Γενικώς δεν μου αρέσει το χύμα. Ούτε ως στάση ζωής αλλά ούτε και ως συνήθεια
καταναλωτική. Αν σας περνάει από το μυαλό πως είμαι καβαλημένους σε κάνα καλάμι
απλά επιτρέψτε μου να πω πως είμαι αρνητικά προδιαθετιμένος και πονηρεμένος με
το χύμα. Απλά δεν μου αρέσει το χύμα για τους λόγους που προανέφερα. Όχι γιατί
είναι φτηνό, αλλά επειδή δεν έχει ταυτότητα. Και ξέρουμε όλοι τι γίνεται στο
εμπόριο με τα "ορφανά" προϊόντα.

Επιστροφή
στα ξενοδοχεία λοιπόν. Ο καταναλωτής, ο τουρίστας που φέτος έπνιξε το νησί μου
την Κρήτη, αντικρίζει ένα προϊόν αγνώστου προελεύσεως όταν στην χώρα του ακόμα
και η μικρότερη ποσότητα κάποιου, οποιοδήποτε, προϊόντος είναι συσκευασμένο,
τυποποιημένο και έχει ταυτότητα. Παράχθηκε στον τάδε τόπο, από τον τάδε κύριο
παραγωγό, κάτω από τις τάδε συνθήκες, την τάδε ημερομηνία και λήγει την τάδε
επίσης ημερομηνία. Ααα, ίσως να έχει και Lot number (αριθμός ιχνηλασιμότητας
τροφίμων και αγροτικών προϊόντων).
Και,
δεν λέω, μπορεί το χύμα να είναι πιο φτηνό, να είναι ντόπιο, να είναι ποιοτικό
ίσως ποιοτικότερο από το τυποποιημένο1
και όχι σιροπάκι για τις αμυγδαλές με γεύση Ελάτου2 Κρήτης, αλλά αφήνει υπονοούμενα πως ναι,
ίσως, να είναι και σιροπάκι από τα Ελατοδάση της Κρήτης!
1
εντάξει, δεν είναι όλοι οι τυποποιητές άγιοι, μην τρελαθούμε, αλλά ούτε και όλοι
μελισσοκόμοι όσιοι.
2 δεν
έχω τίποτα με το ελατίσιο μέλι, απλά δεν υπάρχουν έλατα στην Κρήτη.